Obserwujemy coraz większe wykorzystanie mediów wizualnych do zdobycia widoczności i rozgłosu na arenie społecznych dyskursów. Komunikaty piktorialne – w mediach tworzone i rozpowszechniane – zyskują na znaczeniu jako element współczesnego spektaklu wizualnego. Szczególnie w napiętym okresie politycznej i społecznej polaryzacji doby pandemii materiały te stają się kluczowe dla kampanii w mediach. W opracowaniu analizie poddano wizerunek aktywistki na czarno-białej fotografii autorstwa zaangażowanego fotografika. Deskrypcje poziomów znaczeń postaci bohaterki (według kategorii Gillian Dyer), od denotacji przez konotacje aż po próbę uchwycenia przedstawionej ideologii, będą stanowić egzemplifikację wizualnego aktywizmu w czasie pandemii COVID-19 w Warszawie. Rozdział operuje jakościowymi narzędziami opisu ważnego wydarzenia z okresu protestów ulicznych w ramach Strajku Kobiet jesienią 2020 r. i analizuje wizerunek protestującej kobiety jako reprezentacji ikonicznej. Zastosowana metodologia wywodzi się z wizualnej semiotyki społecznej. Ramę interpretacyjną stanowi teoria aktywizmu społecznego i paradygmat krytycznych studiów nad wizualnością mediów. Socjosemiotyka wizualna pomoże udzielić odpowiedzi na pytania o znaczenie i funkcje fotografii aktywistki w kontekście relacji medialnej z buntu społeczno-politycznego czasu pandemii.
Słowa kluczowe:
aktywizm wizualny, fotografia protestu, semiotyka wizualna, protest, Strajk Kobiet, paradygmat krytyczny